HISTORIA CUDOWNEGO OBRAZU MATKI BOŻEJ ŁUKAWIECKIEJ

Treść

   Obraz Matki Bożej Łukawieckiej (dawniej Tartakowskiej) został namalowany przez mistrza włoskiego na początku XVII wieku  i umieszczony w kaplicy zamkowej Potockich w Tartakowie. Był malowany olejno na płótnie przyklejonym do deski. Gdy zamek nawiedził pożar kapelan ks. Stanisław Kucharski uratował Cudowny Obraz i ulokował na plebanii. Dopiero po śmierci księdza wizerunek Najświętszej Panny został umieszczony w kościele w Tartakowie na pilastrze nad chrzcielnicą. 

   Obraz przedstawia Matkę Boską w otoczeniu symboli Maryjnych, a stojąca na półksiężycu Maryja depcze głowę skrzydlatego smoka. Centralną część kompozycji zajmuje postać Matki Bożej ukazanej w pozycji stojącej. Jej głowa jest lekko pochylona w dół i skierowana w stronę prawego ramienia. Ręce Maryi są złożone do modlitwy na wysokości piersi, prawa noga wysunięta do przodu a stopa wystaje poza krawędź księżyca. Niepokalana ubrana jest w białą, sięgająca ziemi suknię, posiadającą wąskie rękawy oraz niewielki dekolt obszyty pasmanterią. Suknia od kolan w dół udrapowana jest pionowo z lekko skośnie układającymi się fałdami. Przez prawe ramię przewieszony jest ciemnoniebieski płaszcz, okrywający plecy i obejmujący biodra, dość mocno udrapowany.

   Twarz Matki Bożej ma wyraz skupiony i łagodny. Ma delikatne rysy, wysokie czoło, cienkie brwi, prosty, mały nos oraz małe usta. Powieki Najświętszej Panienki są przymknięte, a wzrok skierowany w dół. Włosy długie, rozpuszczone, opadające na plecy. Głowa bez okrycia.

   W dolnej części obrazu rozciąga się rozległy pejzaż, a poniżej część zaciemniona, ze smokiem i ciernistymi krzewami. Smok leży pod stopami Matki Bożej. Jest zwinięty, widać, że kona. Z jego rozwartej paszczy wypadło jabłko. Smok został umieszczony na pierwszym planie, w części zacienionej pejzażu z krzewami ciernistymi. Powyżej rozciąga się daleki, bardzo rozległy pejzaż z widocznymi grupami drzew, rzeką i wzgórzami na horyzoncie.

   W górnej części obrazu przedstawiono postać Boga Ojca, ukazanego jako starca z siwą głową. Obejmuje on opiekuńczym gestem cały świat wraz z Maryją i ziemią. Wokół Maryi, na tle obłoków znajdują się symbole Maryjne - po stronie lewej: Lilia wśród cierni, Drzewo życia oraz Zwierciadło Sprawiedliwości, natomiast po stronie prawej: Brama niebieska, Krzew gorejący oraz Wieża Dawidowa. Piętrzące się obłoki są najciemniejsze u dołu obrazu, stopniowo rozjaśniają się ku górze. Kolorystyka obrazu jest stonowana, z przewagą barw brunatnych. 

   W dniach 9 - 24 marca 1765 roku obraz płakał jak to nazywano. Z oczu Matki Najświętszej wyciskały się obficie krwawe łzy. Bardzo  liczni świadkowie tego wydarzenia opisywali, że: „obfite, krwawe krople wydobywały się z oczu Maryi, aż strasznie było patrzeć: niektóre na obrazie zasychały i po sobie znaki zostawiały, inne spływały i tak trwały te ślady, dopóki przez księży starte i kilkakrotnie zmyte nie zostały; podkładany pod obraz ręczniczek cały był zbroczony krwią. W tym samym czasie i w dniach późniejszych nad kościołem w dzień i w nocy ukazywała się jasna poświata, rozświetlająca kościół. Wielu widziało też jak cudowny obraz zmieniał kolory - mienił się kolorami”.

   Po wydarzeniach z marca 1765 roku obraz stał się obiektem wielkiego zainteresowania. Do kościoła w Tartakowie napływały ogromne ilości zaciekawionych oraz szukających ratunku u Matki Bożej. Zostawiali Matce Bożej wiele wotów w zamian za uratowane życie czy zdrowie. Wymienia się m.in.: korale, obrazy różnej wielkości, serca, krzyżyki, łańcuszki, pierścionki, zegarki, tabliczki z napisami, a także drewniane kule. Wierni obchodzili ołtarz wokoło na kolanach. Obraz zmywano winem lub wodą i rozdawano te płyny pielgrzymom, którzy podawali je do picia chorym. Zamawiano Msze święte przed Cudownym Obrazem. Przed nabożeństwami obraz odsłaniano przy muzyce organów i orkiestry, fanfar lub pieśni ułożonych do Matki Bożej.

   17 VI 1776 roku komisja wyznaczona przez bpa Jana Melchiora Kochnowskiego przesłuchała w kościele tartakowskim 58 świadków, którzy pod przysięgą stwierdzili, jakich cudów doznali i jakie nadprzyrodzone  zjawiska widziały ich oczy. 1 II 1777 roku druga komisja przesłuchała kolejnych 25 świadków, a 5 III 1777 roku w Zamościu bp Kochnowski, sufragan chełmski, wydał dekret uznający obraz za cudowny i słynący łaskami. 1 IV 1777 roku dekret zatwierdził ordynariusz chełmski bp Antoni Onufry Okęcki, a 8 VI 1777 roku dekret ogłoszono w kościele w Tartakowie.

    Obraz cieszył się wielką czcią wiernych, tak że przygotowywano się do jego ukoronowania papieskimi koronami. Niestety, wybuch II wojny światowej przeszkodził koronacji, wyznaczonej na październik 1939 roku. Wraz ze zbliżającym się frontem i obawami związanymi z wejściem Armii Czerwonej i profanacją tego co święte, pracujące w Tartakowie Siostry Służebniczki Dębickie na polecenie ówczesnego proboszcza ks. Stefana Wrzołka przewiozły 1 V 1944 roku obraz do Dębicy, do domu generalnego sióstr. Tam znajdował się do roku 1964 roku. Następnie na polecenie abp Eugeniusza Baziaka obraz poddano pracom konserwatorskim w Krakowie i powierzono w opiekę Siostrom Józefitkom.

   Zarządzeniem ks. infułata Jana Nowickiego, wikariusza kapitulnego Archidiecezji w Lubaczowie, obraz przekazano parafii w Łukawcu. 28 XI 1965 roku obraz procesjonalnie wniesiono do kościoła i umieszczono w głównym ołtarzu. 15 IX 1990 roku obraz został przeniesiony do nowowybudowanej świątyni p.w. NMP Królowej Polski. 3 VI 1991 roku Ojciec Święty Jan Paweł II, odbywający IV pielgrzymkę do Ojczyzny, ukoronował obraz podczas Mszy świętej, sprawowanej na stadionie w Lubaczowie. Od tego momentu kościół parafialny stał się Sanktuarium. 9 VIII 1996  roku Papież Jan Paweł II udzielił „Apostolskiego błogosławieństwa duszpasterzom i wiernym parafii w Łukawcu, aby wzrastali w wierności Bogu i Ojczyźnie pod opieką NMP Łukawieckiej". W 25 rocznicę koronacji Cudownego Obrazu, dzięki wielkiej ofiarności parafian, został wykonany nowy ołtarz główny, w którym umieszczono wizerunek Maryi, Pani Łukawieckiej, aby miała w swej Matczynej opiece całą parafię.